Coa comida non se xoga

Xa tratei algo esta teima miña cos pratos afrancesados, a nouvelle cuisine esa, que digo eu, cándo aprenderon a cociñar os franceses? Se acaso os de Iparralde e algo os máis veciños por contaxio. En xeral, os franceses o que saben é disfrazar a comida, como fan os chineses, pero sen resultados agradables ó padal coma os distes. E ises nomes tan longos para ocultar un fracaso culinario son un insulto á intelixencia e un asalto ó peto dos incautos. Mais, como este pobo, a imitación do seu veciño mesetario, é unha esponxa para todo aquelo que sone exótico e sexa completamente inútil, os galegos tamén acabamos caindo nas modas absurdas. E explícome.

Chegoume coa revista de R un tríptico do 3º Outono gastronómico. Todo moi guai, unha idea caralluda a de levar clientes ás casas de turismo rural ofrecéndolles paquetes que inclúen a estancia e un menú con productos do País. Magnífica e tentadora. Pero, oh mal fado, os productos serán do país, pero a súa preparación segue o método experimental que propugnan animalciños da cociña que deberan ser directamente expostos no pelouriño da praza cun enorme letreiro onde describise claramente o seu pecado: XOGOU COA COMIDA, tal é o caso do criminal Ferrán Adriá.

Señores, sexamos serios. Experimentos fanse cos refugallos. Non se fan croquetas ou empanadillas con raxo de caldelá. A un asado bótaselle Veterano e non Courvoisier Napoleón. Unha Nación como a nosa, que conta cos mellores productos da terra e do mar non debe disimulalos, nin mesturalos á lixeira. Deixense de carpaccios e mousses, e de mesturar cogomelos con ourizos de mar e queixo (na vida se me ocorrería combinado mellor dirixido a non disfrutar dos sabores de nengún). Ou acaso mesturaría alguén un treixadura-torrontés Sameirás do Ribeiro, cun mencía Joaquín Rebolledo de Valdeorras e un albariño-loureiro-caiño Terras Gauda do Rosal, coa intención de mellor disfrutalos e apreciar máis nidiamente os sabores?

Xa me debín cheirar que hai algo de conto ó non figurar entre as casas que ofrecen o tal Outono gastronómico a Casa de Roque, do excelente cociñeiro e mellor amigo Amando.

En fin, cansei e é tarde. Outro día sigo coa teima. Ai!, aquiles chuletóns sen máis adubo que unha pouca sal do Restaurante Valilongo. Carne como esa non pode acabar nas mans dun Ferrán Adriá calquera. Sería sacrilexio.

Para que remate esta vergonza...

...dunha vez.

Queremos Galego.

Unha curiosidade: Atentos ó enderezo da imprenta, que é moi curioso e, coma as tercianas, volve estar de actualidade.