Por qué mandei á merda a U2?

Eran mediados os 80’s e os iutú crebaban esquemas, ata o punto de podelos considerar os Udeus do pop-rock internacional. Ata tal ponto eran bos, que facían cambalear os meus principios básicos na música. Daquela os meus referentes eran os Barós, AC/DC, Motorhead,… Xa tiña o gosto moi definido e un gosto moi bo, pero os irlandeses pegaban forte. De repente, fixeron un filme que se publicitou amplamente na radio e a televisión, e incidía na miña retina cada semana, cando ía ó cine o día do espectador.
Chegou o día da estrea e formei dilixente e pacientemente na fileira para conseguir a entrada. Despois daba tempo sobro a ir tomar un café e ler o xornal antes de que empezara a seguinte proxección. Pero era tal a ansiedade que me presentei na entrada do cine case media hora antes de abriren as portas. Esperei. Cando marchaban os espectadores da sesión anterior, non me daban acabado de saír. Entrei e senteime. Aguante dez minutos de luces cendidas e outros dez de distel, e empezou o filme. Por fin.
Qué decepción! Aquilo era unha colección de videoclips, nin xiquera currados, sen mensaxe nin guión. Unha especie de recopilación de restos dos seus últimos concertos en Europa e América. Un puto documental barato. Para min, que acababa de ver The Wall de Pink Floyd había nada, porque na súa estrea era demasiado novo para poder decidir, foi como se me pasasen o cueiro suxo polos morros. Agora tíña o filme dos ingleses fresquiño de todo para comparar. E non había comparación. O filme dos Pink tiña guión, tiña mensaxe, entrega, estética e estaba currado a tope. Grazas, Bono, tarado de merda, por facerme heavy para sempre. Debera darvos vergoña deturpar así as vosas raíces celtas. En fin, de onde non hai non se pode sacar.
Long live hard rock!

Arrange the world

Kill a bullfighter

De indignación e convivencia

Seguen os indignados nas nosas prazas, argallando cataplasmas mornas para solucionar todos os problemas da sociedade cun só toque de variña máxica. Increpan aos políticos sen distinción, ou non? A verdade é que o fan con máis pracer e saña con aqueles que levan décadas loitando por unha sociedade máis xusta, mentres bican as lousas por onde pasan aqueles outros que os encirraron inicialmente e que só esperan o esnaquizamento dos últimos anacos da sociedade do benestar para facerse co poder, co poder absoluto. Descobren que a policía, os supostos defensores da lei, non actúa con ética tampouco contra eles. Non eran quen de crelo cando os que recibían porrazos e pelotazos non eran eles. Eran nais e pais de familia que defendían o seu posto de traballo ou os seus dereitos, pero que endexamais morrían en cumprimento do deber nin deixaban desconsolados fillos como os uniformados. O fillo dun obreiro non ten capacidade para estar desconsolado e se chora, ben pode aproveitar para lavar a cara. As vítimas desa banda sempre “algo farían”.
Preocúpanlles os ‘privilexios’ dos políticos e dos funcionarios. Se por eles fóra, un enfermeiro iría traballar de balde e cunha bola de ferro encadeada a un nocello. Para eles, o cumio da revolución é retirar 150 euros do caixeiro, todo o mundo ó mesmo tempo. Non pensan que para iso primeiro haberá que telos.
E mentres, a sociedade non está enferma polos salarios dos funcionarios, nin polas xubilacións dos deputados. A enfermidade social está nos millóns de apalermados que sofren durante toda a semana debaixo da bota do amo e o domingo vanlle lamber o cú no estadio porque resulta ser o presidente do equipo dos seus amores. A enfermidade está nas rúas das cidades, onde impera a lei do máis chulo e a dictadura do tempo.
Inda me contaba onte unha amiga que sufríu un deses accidentes estúpidos pasando por unhas galerías comerciais. Caeu e escordou un pé. Contoume que botou un bo anaco tirada no chan, pasando xente a carón dela, sobre todo xuventude, e só ó cabo de varios minutos un señor axudouna a erguerse. Esa é a mesma sociedade que se aleda de que a un funcionario lle rebaixen o 5% do seu salario.
Esa é a mesma sociedade que non se indigna por aparcar nun paso de peóns -e as cadeiras de rodas, os carros de neno e os da compra que pasen polo ar-, que non se indigna por levar estirada ó máximo a correa do can ou por deixar as beirarrúas sementadas de esterco, que non se indigna por saturar as urxencias dos hospitais públicos por nimiedades, que non se indigna por ter que ir coa tarxeta sanitaria na boca retirar unha receita médica da farmacia, ou por ter que levar sempre o DI do reino de españa para non ser detido e identificado, que non se indigna por ter que pagar para entrar en Expourense cando xa lle cobran aos expositores e quen ben se pode permitir pagar, vai convidado.
A mesma sociedade desta cidade hipócrita, capital da provincia máis empobrecida do reino de españa, que vai ter que axustarse ás novas demandas da vaca alemana e, porén, vai seguir sendo a primeira importadora de coches teutóns. A cidade de Fíos, si, dos deseñadores máis innovadores no corte e máis fachas no social e no igualitario. Malditos Verino e Domínguez. Císcome nas vosas teas, nos vosos viños e na vosa suficiencia. E císcome nos talleres de costura en baixos que apenas dan pra aparcar dous coches, sen unha miga de luz natural nin máis aireación que a que veña de subir un chisco a persiana metálica. E isto non tiveron que contarmo. Isto vino eu. Así se xustifica o parque móbil do cancro das Burgas.
Indignadiños, queredes que me indigne e vos acompañe nas prazas? A qué? A insultar ós políticos probos mentres lle facemos festas ós feixistas? A ceibar consignas sen comprometerse? A mudarlle o nome á Praza Maior por Plaza del 15 de Mayo, eh madrileñiños meus? Pois non vai ser, porque xa levo toda a vida indignado e non me sae do escroto descobrir estas alturas a pólvora mollada.

Un biquiño prá democracia

Viñeron onte á noite por nós, por Orang e por min. A mamá quixo meterse no medio, cuspíu ó soldado que me quería levar preso e bateulle na cara ó que termaba para levar ó Nadim, o fillo maior dos veciños. Custounos horrores que non a levaran connosco. Razoei un anaco cos das metralletas e conseguín que deixaran a Orang na casa. Estou convencido de que sairei ben desta. Semellan xente razoable. O Nadim dubida e tento animalo.
Batéronos nada máis chegar ó cuartel. De feito, xa nos cuspiron e tiraron pedras e vasos segundo entrabamos no campo militar. Cústame animar a Nadim e ós demais, porque teño unha brecha na cella dereita que sanga sen parar. Os soldados borrachos que asediaban o camión non me certaron, pero o sarxento que goberna o pelotón si que me atinou coa pistola. Xa non me parecen tan razoables, pero tento tranquilizar ós compañeiros.
Un rapaz que vai connosco e que se chama Nallam, empeza a berrar. Temos que calmalo como podemos, porque o sarxento, que non cheira para nada a alcohol pero debe tomar algunha outra substancia, manda parar, abre a porta e asoma a pistola cada vez. De feito, Karim, o tipo que está ó lado de Nadim, ten un tiro nunha perna dun rebote. Todos rezamos a Alá para que o sarxento non dispare, e para que deixe de tomar o que sexa que se está a meter.
Acabo de ver, cando o sarxento abre a porta, pouco antes de abrirme a outra cella, que estamos chegando ó monte da Muller Deitada. Pensei que estabamos máis lonxe da casa e empezo a ter esperanzas. Ó mellor ceibannos eiquí e podemos estar na aldea en menos dunha hora, coa lección aprendida.
Mándannos sair do camión. Apartan e levan con eles a Karim. Lévano con moita delicadeza, supoño que a unha ambulancia da cruz vermella que vimos pola regaña da porta antes de pararen o camión. Para min que están a punto de mandarnos á casa. Non sei por que, pero de súpeto lémbrome do arrecendo das filloas de millo miudo. O sarxento está levando unha boa por partirme as cellas. Acabo de ver a un tenente ou algo así mandarlle unha bofetada que case o chimpa. O tenente mira para min e sorrí amistoso.
Trabuqueime. O tenente acaba de darlle unha puñada fortísima no peito ó Nadim, que non pode evitar caer. Xa no chan, mándalle dúas patadas nas costelas antes de berrar algo en americano. Un soldado moreno traduce: “Íspete. Saca os pantalóns. Queremos ver que non levas unha bomba atada ó corpo”. Nadim, o meu amigo que me levou espiar a poza na que se bañan as mulleres, xa é maior. Ten quince anos. Baixa os pantalóns e mira para nós cun medio sorriso. Chíscolle o ollo sen que nos vexa. O chiste é que os soldados teñen o rifle grande pero a pirola pequena.
Non nos da tempo a saborear a camaradeiría. Nunha sucesión de ordes, obrigan ó Nadim a quitar tamén os calzóns e refucir a camisola. Estou medio asustado, porque se me fan baixar a min os pantalóns van descubrir que non teño para calzóns. Un soldado moi noviño saca unha cámara dixital e empeza a tirarlle fotos ó Nadim. É curioso, pero inda nantronte estabamos falando de aforrar entre toda a tropa para mercar esa cámara. Pídolle que nos fotografe ós que estamos esperando, e mándanos unha ducia de flashes. Nunha delas, achégase a nós e plántame a compacta no narís. O que me faltaba. Xa non sei por que parte da cara non sango. O soldado americano ri.
De súpeto, todo se transforma. O Nadim está refucindo a camisola, cos pantalóns e os zapatos baixados, e pon cara di rir do noso chiste. Oense tiros. Vexo a cabeza do Nadim, da que só queda a cara. E vexo unha pistola cun burato coma un túnel, e vexo lume.

Imposición

Saio da casa e camiño case dous quilómetros ata o meu posto de traballo. Camiñar é bo, mais afortunadamente non estou obsesionado pola miña lingua, porque deixando a parte unha "Perruquería" unisex, e dous bares, tódolos establecementos están rotulados en castellano. Curiosamente, unha porcentaxe abrumadora de quen os atende usa o galego como lingua habitual. Pensa en galego, inda que por veces ou todo o tempo sinta complexo de inferioridade e salte a un castellano abaneante pra agasallar ó cliente castrapeiro ou quedar ben diante do provedor vigués. No limiar do choio hai un anuncio en octavilla amarela "Se compra oro", que xa non é o primeiro nestes tempos de crise, e un aviso do Servizo de Limpeza do Concello de Ourense. É o único en galego. O miolo do texto está en correcto castellano. Recollo a publicidade, deixando a máis nova. Toda, agás a dun supermercado propiedade dun concelleiro nacionalista dunha vila cercana, está en castellano.
A media mañá, chamo á sede de Vigo da empresa que se ocupa das caldeiras de gas natural, por facerlle un favor a unha veciña anciá. A miña interlocutora dime co seu peculiar acento atlántico que non me entende. Baixo o nivel ata o de pailana de cidade e chórolle un pouco coa idade e o estado físico da miña protexida. Accede por fin a mandarlle un técnico.
Segundo chego á casa, despoixa de facer ó revés o mesmo percorrido, chámanme de movistar. Agora o que non entende moito son eu, porén ser o meu castellano mellor que o de moitos académicos da súa lingua. Un individuo co deixe e nugalla lingual transatlántico pretende colarme un novo servizo da empresa telefónica. Recurro a non ser galegamente amable e pasarme ó castellano. Ó cabo de só un minuto, o pobre asalariado desiste.
Teño un intre para abrir o correo. Hai unha notificación da Consellería de Política Territorial, que tamén remata aí o seu galego. Todo o resto ven en castellano, incluído un impreso para rechear cos meus datos. Gárdoa coas demais, que chegaron cando o PsóE era quen levaba esa consellaría, cos mesmos impresos en castellano.
Prendo un anaco a tele. Teño as canles de pago de R. O pago actualízase cada ano, pero as canles de pago cada vez meten máis anuncios. Isto non ten ren a ver co tema da lingua, pero tamén me fode un anaco bo. Teño a elixir, entre unhas e outras, unhas cen canles. Só dúas, a Telegaita e a Telegaita TDT, maltratan a lingua galega. Todas as demais, a que maltratan é a lingua castellana.
Podo seguir así ata a noite, ó longo da semana, do mes, do ano. Claro que coa familia e os amigos falas en galego, pero case só é o que hai.
Cre alguén que houbo ou hai imposición do galego? Si. Tamén hai unha boa porción de xente que cre nun amigo imaxinario e non pasa nada.
Qué orelladas!

Sachando no Tarrío

Cando eu era pequeno, o sistema que che había era a EGB: Educación General Básica. Que o de General debía ser por un gordiño -ata que se puxo flaquiño e uns cantos ilusos ilusionáronse-, pequeno e con bigote que seica mandaba en todo. Se mandaría, que ata tiñan que facer as monedas coa súa cara. Mira que non habería por aí algún rei que fose máis guapo. Digo eu que sería por iso o de General, porque polo que che aprendían non sería, que todo era moi concreto. Había unha matería que lle chamaban relixión, pero en realidade era relixión católica. Había outra que lle chamaban historia, pero en realidade era o que o General contaba, e todo o demais estaba tan amputado como a parte de Rei de Galiza da porta de Afonso VIII en Viveiro. Inda había outra que lle dicían lenguaje, que cando chegou o 'gallego' pasou a chamarse lengua española, para distinguila. En lenguaje explicávanche cousas como os sintagmas nominales, esí a pau seco, sen salsa nin nada. A ver se che ían facilitar a aprendizaxe contándoche o que era un sintagma e que, por exemplo, fora unha unidade do exército ateniense -de 256 homes, un cuarto de Kb. Pois non. Tiñas que aprendelo porque si e o pé da letra. Todo ó pé da letra, que inda me lembro dunha boa labazada que mamei por dicir que os debuxos da cerámica grega eran de dous tipos: figuras negras sobre fondo vermello ou figuras vermellas sobre fondo negro, cando, burro de min, era ó revés: figuras vermellas sobre fondo negro, ou figuras negras sobre fondo vermello. Claro que o repartidor era esí, e converteuse pra min nunha representación palpable de que a transformación de dictadura en democracia era nada máis que un conto para inxenuos. Aquel ser patético, ignorante, brutal, machista, fascista, aproveitado, torturador, mal pai, covarde, túzaro e todos os adxectivos negativos que se che ocorran, que a nengún fallaba, aquel ser prosperou en democracia e de mestre de primaria inútil, acabou sendo un señor catedrático de pedagoxía inútil, pero con ducias de libros inútiles publicados e unha autoridade lamentábel (como se reflicte polas coleccións de plaxios e tópicos fascistas que son os 'seus' traballos) a quen reverenciar pola forza. Non outra cousa podía saír desta casa de putas, ou dictadura de mestriños que é cidade de Ourense, e a provincia se me apurades. Todo presuntamente, é claro.
E alá que me fun polas puntas dos follatos. Volveremos entrar en materia.

As contas do coengo

O feito é que os españois deben ser iguais diante da lei, independentemente, entre outras cousas, da relixión. O feito é que a sacrosanta -cando convén- Constitución Española sinala claramente que ningunha confesión terá carácter estatal, inda que no mesmo parágrafo abra a fiestra da cooperación. O certo é que a Constitución Española de 1931 resultaba abrumadoramente máis avanzada que iste texto de consenso ou de baixada de pantalóns diante do feixismo inda no poder.
700.000 euros, que se di pronto, da Consellería de Sanidade prós curas dos hospitais. Son 54, a 13.000 e pico euros por ano. En realidade, non me sorprende. Sorprendíame, polo minguado, a cantidade de 187 millóns de euros que, pretendendo asustar, anunciaba hai pouco certo medio que lle palmaba Facenda á igrexa católica en razón dos idiotas (léase en versión etimológica e inclúaseme, pero non pola escolla) que sinalan cun aspa a cadrícula correspondente. Isto tamén contravén a sacrosanta constitución, pero qué se lle vai facer. Como diría dela o eterno Aznar, “Tranquila, te violaré pero no te reformaré”.
Digo minguado porque os 187 millóns non contan coas subvencións a colexios privados concertados, que son no 90% de un ou outro clube católico, léase xesuitas, franciscanas, maristas, salesianos, xosefinas,… e xesuitos, franciscanos, maristos, salesianas, xosefinos,… Esta subvención, só na Galiza, supera os 400 millóns de euros. Fágase a conta. E de paso, considérese que por cada 10 euros que se invisten nun alumno público, invístense 7 nun alumno concertado. E certamente, ós pais do alumno concertado non lle cobran só os 3 restantes.
Engadamos as residencias de vellos, os balnearios, todas as fundacións de unha e outra actividade, e ducias de cousas máis. Unha mina mellor que toda a prata do Potosí e o ouro de México.
Dicía o artigo dos 187 millóns que se non for por esa ‘aportación’ do estado á igrexa, poderiamos xubilarnos ós 61 anos. Creo que teñen razón, pero a conta non sae se non se teñen en conta todas as demais derramas a favor dos do amigo imaginario. Probablemente, botando todas as contas, poidésemos xubilarnos antes dos 60. Pois ben, a miña proposta é que o fagamos. E senón, polo menos, que nos deamos de baixa do clube para que xa non teñan escusas. No de ser españois, xa falaremos.

Discurso inaugural

Non me resisto a publicar eiquí o que ía ser o discurso inaugural do local social da Asociación Nacionalistas do Ribeiro. Abríanse as actividades cunha exposición sobre o Himno galego e contabamos coa presenza do entón Director Xeral de Relacións Institucionais, Xosé Antón Pérez Lema. Por cortesía, e por deixarlle campo ó poñente, o discurso foi parar á gaveta. Lamentablemente, unha gastroenterite impedíu a asistencia de Xosé Antón, e ninguén tiña copia algunha en papel do texto orixinal. Aí vai agora, simplemente porque me peta:

Bos días, benvidas e benvidos. "Eu sei dun himno xigante e estraño, que anuncia na noite da alma unha aurora..." Así se expresaba Becquer no inicio das súas Rimas.
A exposición que tedes diante dos vosos ollos está baseada no himno composto hai 120 anos polo bardo de Ponteceso, Eduardo Pondal, e estreado hai un século na Habana. Cabe chamarlle druída, porque precisamente unha das categorías dos sacerdotes celtas, e a que máis perdurou ó longo do tempo, foi a de cantor e gardador da historia da tribo. Sen querer entrar na polémica celtas si-celtas non que cada lustro inclina a balanza cara unha banda -e mellor é dicir galegos e punto-, teño que pregoar o valor simbólico e identitario dos versos extraídos do poema Os Pinos. Os tempos de Pondal non podemos xulgalos dende o prisma actual. Eran tempos heroicos para a lingua, para a identidade e para o propio pobo. Sen ir máis lonxe, a globalización de aqueles días acababa de agasallarnos co oidium, chegado no ano 1852, que deixou na ruína e na fame a miles de familias ribeirás.
A música do himno, lonxe das marchas militares polas que optaron outras nacións, é a dun canto coral, unha alborada, un “cantar miudiño, miudiño” que sae da propia terra e saúda ó novo día, polas gargantas das súas fillas e fillos.
A letra, que sirve de base ás láminas desta exposición, é o canto lírico da busca das raíces nos anos do romanticismo e o Rexurdimento. Pódeselle chamar invención, como xa teñen feito con Pondal, con Murguía, con Vicetto,... polo procedemento de extrapolar a nosa imaxe do mundo 150 anos atrás. Hai que lembrar, porén, que aquelas mulleres e homes cantaban e escribían sobre unha tabula rasa, baleira, e sen marxes nos que soster a liña. E tiñan como exemplo ós estados nacionais que construían o seu castelo de crenzas sobre historias e conceptos non menos mitolóxicos que aqueles ós que acudían as nosas poetisas, os nosos poetas, historiadores e recopiladores da tradición...
O importante de todos os seus traballos non é que os celtas sexamos galegos, senón que sentaron as bases pra que Galiza deixase de aculturizarse e fose de novo consciente de seu. As bases para a aparición dunhas Irmandades da Fala, dun Partido Galeguista, dun Castelao, unha Filomena Dato, un Otero Pedrayo, unha Sofía Casanova ou un Blanco Amor.
Por todo iso, nós, como Asociación Nacionalistas do Ribeiro, consideramos esta exposición a máis axeitada para a inauguración diste local. As nosas aspiracións, os nosos obxectivos, tampouco son tan distintos dos expresados nas palabras de Pondal, nin o noso xeito de expresalas, suave pero firme, e sobre todo poético. Nós tamén somos poetas, no senso que lle daba á palabra Robert Graves, de buscadores, de detectives da verdade. Unha verdade que nos di que Galiza inda ten que seguir erguendo a cabeza para saír da postración cultural, da postración lingüística, da postración económica, da postración social. É a nosa unha vocación redentora, mais redentora dende dentro, dende a propia sociedade, que é o único xeito de coñecer as súas necesidades. Cremos que, deste xeito, non caeremos no que dicía aquela personaxe dos deseños do álbum Cousas da Vida de Castelao, con tremendo fatalismo, “Eu estudio para vos redimir”, ó que contesta a tremenda retranca do vello: "E o que escribiu nos libros tamén estudiou nos libros?". Cremos que non é, e de feito non está a ser, un esforzo baldío, como foi o daquela outra personaxe que se veu de América porque “non quería morrer alá”. O noso é máis un retorno á ilusión da nenez, á enerxía da xuventude. Somos conservadoras e conservadores... da nosa cultura, da nosa historia, dos nosos costumes e do noso patrimonio inmaterial; e arelamos unha sociedade sen privilexios, sen dereitos adquiridos, sen discriminacións de xénero, raza, idade, educación ou condición social. No fondo, unha sociedade da que todas e todos nos sintamos orgullosos.
Xa para rematar, quero agradecer a vosa presencia e a vosa paciencia eiquí hoxe, e tamén a presencia e paciencia do Director Xeral de Relacións Institucionais, Xoán Antón Pérez Lema, que falará a seguir e, a través da súa persoa, a colaboración da dita Dirección Xeral e as facilidades que nos deu para realizar esta exposición; ó alcalde de Castrelo de Miño, que nos honra coa súa presencia, e tamén vai dedicarnos unha palabras. E por último, o meu agradecemento máis especial vai para todas as socias e socios, amigas e amigos que prestaron xenerosamente a súa colaboración para que iste local estea hoxe en condicións de inaugurarse. Moitas gracias a todas e a todos.

Dúas novas taxas sobre a auga

Non é leria nengunha, nin un invento do BNG, como xa os voceiros do PP andan a espallar. O canon da auga e o seu xemelgo, o coeficiente de vertedura, xa están na liña de saída á espera únicamente do desenvolvemento regulamentar da Lei de Augas, aprobada polo PP en novembro pasado. Non fai falla ser adiviño para decatarse de que a penas celebradas as vindeiras municipais, empezaran a repercutir as novas taxas sobre os nosos recibos da auga, obrigarannos a poñerlle un contador ó noso pozo e a pagar pola nosa propia auga, e outra serie de agarimos da desadministración pepeira. A seguir déixovos un resumo da Lei para que vaiades rillando o que nos espera:

Todo o mundo é usuario de auga e polo tanto contribuínte. O titular, que pode ser unha empresa subministradora, unha comunidade de usuarios ou unha persoa física (2.45 a, b e c) é quen ten a obriga de pagar directamente a Augas de Galicia (46.2 e 3). No caso das empresas subministradoras, serán estas as encargadas de repercutilo, e obrigadas a facelo (72), de oficio, no cobro ó usuario final, que ten a obriga de soportalo (63.1 e 4). Ademais prohíbese facturalo por separado (63.5). Por qué será?
Créase o Organismo Autónomo Augas de Galicia, que será o encargado de aplicar os tributos (11.8 e 62)
O canon da auga é un TRIBUTO NOVO, COMPATIBLE con calquera outro anterior (41.1 e 63.1)
O canon grava o consumo da auga coa escusa da súa afección ó medio (43)
O canon afecta ó uso ou consumo real OU POTENCIAL de calquera auga (45.1)
O canon afecta incluso ó consumo ou uso das augas de fontes propias, pozos ou pluviais (45.3) Nestes casos AdG cobraralles o canon no prazo e forma que queda por establecer regulamentariamente (65)
O canon afecta a todos os usuarios ou consumidores reais ou potencias de auga (46.1)
Defínense como responsables solidarios (os que pagan) as persoas titulares do contrato de subministración e as propietarias, no caso das vivendas; no caso de captacións propias (pozos, fontes, depósitos de recollida de augas pluviais,…), as persoas titulares dos aproveitamentos e as titulares das instalacións de captación e/ou verteduras (pon contaminantes, pero pódese asimilar a todas); no caso de comuneiros, a comunidade de usuarios (46.4)
Non suxeitos e exentos (47): Poucos e non todos bos.
A base impoñible é o volume real OU POTENCIAL de auga usado ou consumido por mes (48.1) Pode determinarse tamén polo volume da vertedura, caso no que AdG poderá exixilo directamente do suxeito pasivo (61.2)
Os usuarios están obrigados a instalar e manter pola súa conta un contador de auga… (48.2)
…De non facelo nos 6 meses posteriores á entrada en vigor do regulamento que desenvolva esta Lei, entenderase que se acolle a sistemas de ESTIMACION OBXECTIVA (en outras palabras, que che cobrarán o que lles saia do nabo) (48.3)
A base impoñible poderá determinala Augas de Galicia en función dos volumes de dotación básica de auga para vivendas (é dicir: tanto ten que a casa estea ocupada ou non. O titular vai pagar o canon que eles determinen igual).
Págase no momento da utilización, que habería que esperar –os collós!– ó que desenvolva o regulamento, pero imaxino que pagarás por adiantado (51.1)
Establece (56 a 61) as cotas para o uso ou consumo de auga (2,50 euros ó mes por cabeza como mínimo) e os prezos por cada tipo de contaminante verquido.
A xestión, inspección, recadación e sanción no seu caso do canon corresponden a AdG (62.1)
Créase ademais, como outro imposto paralelo ó canon, o coeficiente de vertedura a sistemas públicos de depuración de augas, que nos recibos aparecerá diferenciado do canon (66) Este novo tributo apónselle á depuración de augas e os seus ingresos repercutirán nas depuradoras públicas e, olliño, nos consorcios que xestionen depuradoras (67). Xa sabemos que Chorín Feihood rouba ós pobres pra dárllelo ós ricos.
Polo que parece, as cantidades devengadas e os paganos son os mesmos que para o canon(68 a 70), co que unha familia de catro membros vai bater de fuciños cun mínimo de suba no seu recibo de auga de 20 euros se é mensual e 40 se bimensual.
Establécense sancións pecuniarias para as entidades subministradoras que non repercutan o canon e o coeficiente de vertedura (72).