O domingo pasado, entre tose e tose, ocorréuseme botar pra fóra a tristura gripeira con unha visita a youtube na procura de monólogos cómicos. Naquel estado, as dúas únicas neuronas desafectas ó réxime viral só foron quen de lembrarme un nome: Rober Bodegas. Así que alá que me fun e, salvo algún par de coaduras por proximidade -que tamén vin, desprexuizado que é un- paseime o serán baixada tras baixada do cómico de Carballo, en vez de estar na festa de San Estebo, pero o corpo non daba pra máis. Partinme o peito -ás veces case literalmente, cando asomaba algunha mucosidade- unha e outra vez, moitas cos mesmos contos recitados en escenarios distintos.
O caso é que ata agora non me decatara de que, como todo video do youtube que se prece, ven acompañado de comentarios. E velaí o quid da cuestión. Entre moitos gabando cada actuación, había unha boa cantidade calificándoa de mala e ata de patética, en algúns casos pra gabar a outros dous participantes de orixe andaluza. Que digo eu, se o Bodegas é patético e gañou o concurso, a qué altura da depresión do Mar Morto quedan o Toni e o Tomás?
Pero atando cabos decateime de que os críticos tiñan razón. Non en que Rober Bodegas sexa mal cómico, que pra o meu gosto xa era excelente no "El rey..." e inda mellorou co tempo, senón porque existe ise prexuizo cabrón a respecto do galego e dos galegos. O mesmo presentador daba paso ó Rober parodiando o seu forte acento, mentres que para o finalista andaluz falaba de gracia, salero. Tópicos fortemente arraizados que me fan preguntarme cómo inda queda un só paisano que lle queira a España. Que lle queiran os andaluces, que pra iso os manteñen e rinlle as gracias.
Sendo sincero, teño que confesar que de tan fácil e basto, o humor andaluz resúltame cargante. Supoño que precisamente por iso ten tanta aceptación. Non hai que pensar. Só hai que rir. Nada de "caéuseme o champú anti-caspa enriba da tele, e agora non se me ve telecinco". Pasan da ducia os comentarios que piden que llo expliquen. Ata Forrest Gump acabaría pillándoo.
En fin, que xa me cansei por hoxe, que viva a retranca ou o pecho. Eu que sei.
