Se preguntas a calquera dos
superviventes, dirache que ó principio non nos decatamos de que estaban aquí. Mentres
houbo poucos infectados, case ninguén falaba deles, como se non existisen. Pero
non era así. O certo é que estabamos mirando para outro lado. Entretidos cunha
política que cada día era máis espectáculo e cun espectáculo a cada momento
máis folletinesco, o progreso da praga pasounos desapercibido ata que foi
demasiado tarde.
Pensabamos, probablemente, que aquel
mal pasaría, como o ébola ou a gripe A, afastado das nosas vidas, pois ese tipo
de desastres sempre sucedían a miles de quilómetros de nós. E quizais fora así
de non ser pola conmoción. Como un corpo afectado de estrés que sucumbe a unha
enfermidade, a sociedade abriuse á infección e esta espallouse como a onda
dunha explosión. Da noite para a mañá, o mundo transformouse.
Durante semanas agardei acontecementos
pechado na casa, ata que as provisións empezaron a esgotarse e o desacougo a
invadirme. Había que tomar unha decisión. Con tódalas precaucións, saín na
procura de alimentos non perecedoiros e auga embotellada. Tiven sorte e repetín
a operación varias veces sen un mal encontro. Máis tarde, souben que acostuman
gorecerse da intemperie en cafeterías, grandes superficies ou centros comerciais,
con preferencia ás tendas e pequenos supermercados. Quizais conservan un
atavismo social que os fai ir en rabaño ós mesmos sitios que visitaban antes de
os alcanzar a epidemia.
Pasaran máis de tres meses da
conmoción e as miñas expedicións na procura de bastimentos empezaban a facerse rutineiras,
cando tiven o primeiro susto. Un zombi de idade e bastante estragado estivo a
piques de comerme o cerebro cando amoreaba latas de xoubas –Sardinillas en
aceite de oliva, dicía a etiqueta- no carro, moi feliz de atopar alimento tan
saboroso esquecido do primeiro pánico. Desfíxenme del como puiden e lisquei do
sitio abandonando o meu botín.
Pecheime na casa e asegurei aínda
máis todas as posibles entradas. Durante días volvín vivir como ó principio da
crise. Pero ía ter que saír outra vez nun momento ou outro, e tería que ser
pronto; estábase acabando o papel.
Foi cando decidín ampliar as rutas
e, ademais das incursións de avituallamento, realizar exploracións. Espiaría ós
infectados, o seu número, os seus costumes, todo aquilo que me axudase a
sobrevivir. Dei cos lugares onde se xuntan en maior número, os que máis me
conviña evitar. Tamén coñecín os seus horarios, pois a pesar da súa falla de
axilidade mental, son nómades e desprázanse en manda a distintos puntos da
cidade segundo a hora do día.
Agora sei que carecen case
completamente de olfacto, quizais como unha forma de autodefensa, e a súa vista
tampouco é moi boa, non sendo para detectar o movemento. O que si teñen é un
oído agudo, co que detectan ós seus conxéneres e ás posibles presas. E teñen
unha linguaxe rudimentaria, cousa que resultou unha beizón, pois coñecela
permitiume máis adiante camuflarme entre eles.
Despois do que podería chamar
período de proba, son un ser humano con posibilidades de sobrevivir neste mundo
post-apocalíptico. Se bato con algún infectado, incluso con varios, basta que
repita algunha das súas combinacións de sons para que me tomen por un deles e
me deixen tranquilo.
Cun “eu non me complico a vida”, “nos
imponen el gallego”, “non son de esquerdas nin de dereitas”, “todos os
políticos son iguais”, “tratan mellor ós inmigrantes”, ou cousa polo estilo,
ningún sospeita que non estou infectado, e podo desenvolver tranquilamente a
actividade do día. Se isto non funciona, sempre me queda a opción de retirarme
discretamente e morra o conto.
Posdata: Hai veces que necesitamos
comportarnos como seres humanos e xuntámonos os superviventes. Somos poucos.
Sospeitamos que hai moitos máis, só que son moi bos imitando ós zombis.
