- Mamá!, Mamá! Mamá! Por que estou aquí? Isto non é a miña cama. Onde estás, mamá? Teño medo, mamá! Dóeme a barriga, mamá, e o peito. Por que doe tanto? Non dou aberto os ollos. Sinto vergoña porque chorei tanto que as bágoas fixéronse de cristal e pecháronme os ollos. Pero teño que ser grande, teño que ser forte, xa teño dez anos, ese é un número redondo, un número de dez. Agora non teño escusa para non ser o mellor neno, o mellor home, un estudante de dez, un defensor da familia de dez. Nunca máis rifarei coa Anisa e protexereina como ti fas e como papá fai, porque teño catro anos máis ca ela, case catro.
- Pero doe, mamá. Sabes, doe de carallo. Non me rifes, por favor, escapóuseme. Parece que podo abrir un pouco os ollos e ver algo. Que raro! Que fai a antena dos veciños diante miña cama. A antena dos veciños non tiña que estar no meu cuarto. Porque estou no meu cuarto. Sinto resoar ao papá. Resoa moi forte un par de veces e despois acalma. Estouno vendo, aínda que sei que é algo raro, como nun soño, como se os muros se volvesen transparentes e o vise a través da parede do meu cuarto e da do cuarto da Anisa. Pero a ti non te vexo, mamá. Quizais quedaches a durmir na casa dos amos dhimmis, pero non, porque hai xa anos que non te chaman. Lembro que estivestes tristes uns días ti e papá, e a Anisa e máis eu ao vervos, pero despois foi marabilloso terte sempre aí para nós e non ter que consolar á Anisa, a min non, porque son un home e son forte, aínda que doia, que doe de carallo. Perdón, outra vez.
O papá dorme tranquilo a uns metros de min, non fai ruído ningún. Agora consigo abrir outro pouco os ollos. Xiro a cabeza. Que fai a antena dos veciños no meu cuarto, ou no voso, pode que sexa o voso, ou o da Anisa. Está aí, aí está a Anisa. Ten a mirada de medo das noites de bombardeo, xa vou Anisa, miña irmanciña querida. Xa vou, pero non avanzo, como nun soño, as pernas non me responden. Tranquila, Ani, tranquila. Enseguida estou contigo. Non chores. E non me mires así de fixo. Ani! Ani! Atende. Dime algo. Dime onde están a túa barriga e as túas pernas. Non, non mo digas. Estounas vendo. Están ao alcance da túa man. Cólleas! Ho, Señor, cólleas e ponas, Ani, miña irmanciña querida! Papá, por favor, mira a Ani, xa está facendo o parvo outra vez! Mamá, onde estás? Acúdenos. Dille que chore, polo menos, que diga algo, que me chame parvo, doulle permiso.
-Mamá! Mamá! Ai, que dor, que dor na barriga e tamén no peito. Nas pernas non, polo menos as pernas non doen. Dille á Ani que me perdoe, que non quixen turrarlle do pelo, que era broma, mamá. Senón non llo digas, vou ir eu.
Xa está. Conseguín erguerme. Xa case non me doe nada. O papá abriu os ollos, viume e está tan orgulloso de min, do seu home de dez, que vai onda a Ani e espértaa, consegue convencela de que poña as pernas e, nada máis poñelas ela lánzase cara a min, ceibando un ledo Bulbul!, Bulbul!!! tan forte que a antena do veciño desfáise en anacos. Veñen correndo na miña procura. Despois iremos todos buscarte.
Canta luz, mamá.
