O roubo das xoias

Si, señor inspector, leváronmas todas. Entráronme na casa e marcháronme coas xoias. Nós non lle somos moito de fachendear, que cada un é como é, e terma de si como pode. Por iso estaban todas na casa. A miña muller gardaba no xoieiro vagalumes, xoaniñas, mouras, monicreques, panxolilñas, brincos e outras cousas. Eu, que, sempre mo di, son moi basto, tiña nunha bulsa de lona, lucecús, azoutacristos, escornabois, carballos, amieiros, vacalouras, cupodres, teixugos, miñouvas e cínifes, que non serían tan finas, pero tamén eran de prezo.
Que se falta algunha outra cousa, señor inspector? Fáltalle o máis importante. Faltan os recordos de familia. Leváronme gabia, rendar, pallagueiro, rodrigar, xena, vendimar, gabear, bocoi, billa, rousío, qué sei eu. Ata os marcos me moveron. E vexa, señor inspector que aí estaban os meus pais e os meus avós, os meus irmáns, os meus tíos, os meus curmáns e todos os meus parentes.
Mire, señor inspector, se non pode procuralo todo, atópeme polo menos o da casa. Que poida, nada máis, almorzar cun roxón acompañado dunha pataquiña feita na borralla e, só que sexa, xantar cun chourizo quentado nas brasas e unha cunca de viño.