Un biquiño prá democracia

Viñeron onte á noite por nós, por Orang e por min. A mamá quixo meterse no medio, cuspíu ó soldado que me quería levar preso e bateulle na cara ó que termaba para levar ó Nadim, o fillo maior dos veciños. Custounos horrores que non a levaran connosco. Razoei un anaco cos das metralletas e conseguín que deixaran a Orang na casa. Estou convencido de que sairei ben desta. Semellan xente razoable. O Nadim dubida e tento animalo.
Batéronos nada máis chegar ó cuartel. De feito, xa nos cuspiron e tiraron pedras e vasos segundo entrabamos no campo militar. Cústame animar a Nadim e ós demais, porque teño unha brecha na cella dereita que sanga sen parar. Os soldados borrachos que asediaban o camión non me certaron, pero o sarxento que goberna o pelotón si que me atinou coa pistola. Xa non me parecen tan razoables, pero tento tranquilizar ós compañeiros.
Un rapaz que vai connosco e que se chama Nallam, empeza a berrar. Temos que calmalo como podemos, porque o sarxento, que non cheira para nada a alcohol pero debe tomar algunha outra substancia, manda parar, abre a porta e asoma a pistola cada vez. De feito, Karim, o tipo que está ó lado de Nadim, ten un tiro nunha perna dun rebote. Todos rezamos a Alá para que o sarxento non dispare, e para que deixe de tomar o que sexa que se está a meter.
Acabo de ver, cando o sarxento abre a porta, pouco antes de abrirme a outra cella, que estamos chegando ó monte da Muller Deitada. Pensei que estabamos máis lonxe da casa e empezo a ter esperanzas. Ó mellor ceibannos eiquí e podemos estar na aldea en menos dunha hora, coa lección aprendida.
Mándannos sair do camión. Apartan e levan con eles a Karim. Lévano con moita delicadeza, supoño que a unha ambulancia da cruz vermella que vimos pola regaña da porta antes de pararen o camión. Para min que están a punto de mandarnos á casa. Non sei por que, pero de súpeto lémbrome do arrecendo das filloas de millo miudo. O sarxento está levando unha boa por partirme as cellas. Acabo de ver a un tenente ou algo así mandarlle unha bofetada que case o chimpa. O tenente mira para min e sorrí amistoso.
Trabuqueime. O tenente acaba de darlle unha puñada fortísima no peito ó Nadim, que non pode evitar caer. Xa no chan, mándalle dúas patadas nas costelas antes de berrar algo en americano. Un soldado moreno traduce: “Íspete. Saca os pantalóns. Queremos ver que non levas unha bomba atada ó corpo”. Nadim, o meu amigo que me levou espiar a poza na que se bañan as mulleres, xa é maior. Ten quince anos. Baixa os pantalóns e mira para nós cun medio sorriso. Chíscolle o ollo sen que nos vexa. O chiste é que os soldados teñen o rifle grande pero a pirola pequena.
Non nos da tempo a saborear a camaradeiría. Nunha sucesión de ordes, obrigan ó Nadim a quitar tamén os calzóns e refucir a camisola. Estou medio asustado, porque se me fan baixar a min os pantalóns van descubrir que non teño para calzóns. Un soldado moi noviño saca unha cámara dixital e empeza a tirarlle fotos ó Nadim. É curioso, pero inda nantronte estabamos falando de aforrar entre toda a tropa para mercar esa cámara. Pídolle que nos fotografe ós que estamos esperando, e mándanos unha ducia de flashes. Nunha delas, achégase a nós e plántame a compacta no narís. O que me faltaba. Xa non sei por que parte da cara non sango. O soldado americano ri.
De súpeto, todo se transforma. O Nadim está refucindo a camisola, cos pantalóns e os zapatos baixados, e pon cara di rir do noso chiste. Oense tiros. Vexo a cabeza do Nadim, da que só queda a cara. E vexo unha pistola cun burato coma un túnel, e vexo lume.

Imposición

Saio da casa e camiño case dous quilómetros ata o meu posto de traballo. Camiñar é bo, mais afortunadamente non estou obsesionado pola miña lingua, porque deixando a parte unha "Perruquería" unisex, e dous bares, tódolos establecementos están rotulados en castellano. Curiosamente, unha porcentaxe abrumadora de quen os atende usa o galego como lingua habitual. Pensa en galego, inda que por veces ou todo o tempo sinta complexo de inferioridade e salte a un castellano abaneante pra agasallar ó cliente castrapeiro ou quedar ben diante do provedor vigués. No limiar do choio hai un anuncio en octavilla amarela "Se compra oro", que xa non é o primeiro nestes tempos de crise, e un aviso do Servizo de Limpeza do Concello de Ourense. É o único en galego. O miolo do texto está en correcto castellano. Recollo a publicidade, deixando a máis nova. Toda, agás a dun supermercado propiedade dun concelleiro nacionalista dunha vila cercana, está en castellano.
A media mañá, chamo á sede de Vigo da empresa que se ocupa das caldeiras de gas natural, por facerlle un favor a unha veciña anciá. A miña interlocutora dime co seu peculiar acento atlántico que non me entende. Baixo o nivel ata o de pailana de cidade e chórolle un pouco coa idade e o estado físico da miña protexida. Accede por fin a mandarlle un técnico.
Segundo chego á casa, despoixa de facer ó revés o mesmo percorrido, chámanme de movistar. Agora o que non entende moito son eu, porén ser o meu castellano mellor que o de moitos académicos da súa lingua. Un individuo co deixe e nugalla lingual transatlántico pretende colarme un novo servizo da empresa telefónica. Recurro a non ser galegamente amable e pasarme ó castellano. Ó cabo de só un minuto, o pobre asalariado desiste.
Teño un intre para abrir o correo. Hai unha notificación da Consellería de Política Territorial, que tamén remata aí o seu galego. Todo o resto ven en castellano, incluído un impreso para rechear cos meus datos. Gárdoa coas demais, que chegaron cando o PsóE era quen levaba esa consellaría, cos mesmos impresos en castellano.
Prendo un anaco a tele. Teño as canles de pago de R. O pago actualízase cada ano, pero as canles de pago cada vez meten máis anuncios. Isto non ten ren a ver co tema da lingua, pero tamén me fode un anaco bo. Teño a elixir, entre unhas e outras, unhas cen canles. Só dúas, a Telegaita e a Telegaita TDT, maltratan a lingua galega. Todas as demais, a que maltratan é a lingua castellana.
Podo seguir así ata a noite, ó longo da semana, do mes, do ano. Claro que coa familia e os amigos falas en galego, pero case só é o que hai.
Cre alguén que houbo ou hai imposición do galego? Si. Tamén hai unha boa porción de xente que cre nun amigo imaxinario e non pasa nada.
Qué orelladas!