Só unha presa de bits

En 2003, o profesor de filosofía británico Nick Bostrom suscitou a posibilidade de que o universo observable sexa unha simulación informática. En 2012, dous físicos da Universidade de Washington en Seattle e un da Universidade de Bonn publicaron un traballo conxunto no que establecían as bases teóricas desa hipótese. Como din eles, “en principio, sempre queda a posibilidade de que os simulados descubran ós simuladores”.

Deume por xogar un pouco a Matrix no segundo conto para a revista Terra deOutes. Trátase de ciencia ficción, como demostra o feito de que a nova do xornal estea escrita en galego. Como soe dicirse nestes casos, calquera parecido coa realidade é mera coincidencia.

Símbolo

Cando saín do aseo, quedei unha fracción de segundo prendido no smiley con pingas de sangue debuxado no interior da porta. O artista ata se molestara deseñando as gotas noutra cor.

O Anxo seguía remexendo no café coa mente aparentemente concentrada na lectura do xornal.

Encontrado morto o catedrático e investigador Xosé Anxo Camalo

O corpo do científico apareceu desangrado, cos pulsos abertos e sen outro signo de violencia, na bañeira da vivenda unifamiliar que habitaba na Rúa de San Lázaro desta cidade. Á espera dos resultados da autopsia, todo apunta a un suicidio.

O científico desenvolvía a súa actividade docente e investigadora nas Facultades de Física e Filoloxía da Universidade de Santiago de Compostela. No seu despacho desta última, recibiunos amablemente a semana pasada. Para este xornal, comentou entre outras cousas o seu uso presuntamente abusivo das instalacións do Centro de Supercomputación de Galicia CESGA, relacionado co caso de prevaricación que investiga a xuíza Arqueta, no que estarían implicados altos cargos da Consellería de Industria e incluso o propio conselleiro.

Senteime sen que se decatara e dixen o primeiro que se me ocorreu para chamar a súa atención:

- Xa estará o azucre disolto, ou?

Levantou a vista, aínda coa mirada un pouco perdida.

- Non te sentira. Fíxate que artigo máis ruín. Xa condenaron ó conselleiro e a min mesmo. É certo que estou usando moito tempo do Finisterrae, pero grazas a iso temos avanzado nuns meses máis que en todos os anos que levamos de investigación.

Deixei que se estendera un pouco, porque semellaba facerlle ben, e despois pregunteille polo que xa medio me explicara por teléfono.

- É a penas a punta dun fío da trama, pero é o principio de todo o demais. Temos a linguaxe que describe o Universo e xa só nos falta desenvolvela para que o abarque todo. Vas ser dos primeiros en velo.

O sábado estabamos os dous nunha sala grande do CESGA, rodeados dun rumor electrónico. Díxome de sentar nunha cadeira cómoda mentres el sentaba enfronte diante dun monitor e un teclado. Despois levantouse, alongoume un aparello e axudoume a colocalo na cabeza.

- Parecen unha gafas de realidade virtual.

- Si. A forma é a mesma, pero o principio é un chisco diferente- dixo, con ese ton retranqueiro que di moito máis do que contan as palabras.

Así que puxen aquel casco.

Souben da morte do Anxo de forma un tanto brusca. Recibín unha chamada desde o seu número pero quen se puxo ó teléfono resultou ser un inspector de policía. Sempre pensei que os policías non son especialmente educados nin amables e este non fixo por quitarme esa idea. Nin gardei na memoria o seu apelido. Informoume a un tempo de que o meu figuraba na guía do profesor como teléfono de emerxencia, do seu presunto suicidio e de que se me requiría inmediatamente, e insistiu no de inmediatamente, para aclarar as posibles causas e descartar un homicidio. Naquel momento, non desbotaba eu esta posibilidade. No noso último encontro, só uns días antes, amosárase entusiasmado polos últimos avances no que el chamaba o traballo de unha vida. Estaba, dixera, moi preto de rematar unha sección do deseño, e iso sería como chegar ó elevador que conduce á cima despois de anos de escalada, e ter o dedo no botón.

Esquecía contarche que o traballo do profesor –parecerache disparatado- consistía na procura do símbolo perfecto, o que definiría a totalidade do Universo. Empregando unha mestura de fractais, iconografía, metalinguaxe, que sei eu, e unha morea de coñecementos, levaba dúas décadas dedicado a profundar no que chamaba, retranqueiro porque era profundamente ateo, a escritura de Deus. Dicía que avanzara máis no último ano que en todos os anteriores. Por fin conseguira tempo no Centro de Supercomputación de Galicia para acelerar os cálculos das súas ecuacións, que implicaban unha infinidade de factores, por non falar da propia representación do símbolo. 

Naturalmente, non contei nada de todo isto á policía. Limiteime a explicarlles o estado de ánimo no que o vira por última vez. Despois dunhas horas, a maioría de espera en asentos dun frío corredor, deixáronme marchar co meu baleiro. Sempre é lamentable a morte, máis cando é a dunha boa persoa, un erudito e, sobre todo, un bo amigo. Cando por fin estaba fóra da vista da comisaría, nun recuncho da Alameda, permitín que se me encollera o corazón e embazaran os ollos.

Ó día seguinte tiña unha carta súa na caixa de correo, a carón das facturas. Símbolos. Facendo un esforzo, conseguín subir ata o andar, abrir a porta con man trémula e sentarme no salón antes de abrila. Era concisa, como fóra o autor:

Benquerido Xaime, o símbolo xa está escrito, e non somos nin o til. Bostrom non ía desencamiñado. Isto é unha caixa de Pandora e xa apareceron forzas que non dubidarían en cometer calquera atrocidade con tal de que non se coñeza a verdade. Só ti e máis eu sabemos que estás no secreto. Recoméndoche que destrúas esta carta en canto a leas, esquezas o asunto e ata que algún día me coñeciches. Supoño que é un adeus.

Unha inmensa aperta do teu amigo

Anxo.

Estaba metido en algún líquido morno e custábame respirar. Tentaba bracear na procura de luz e ar, pero nin brazos nin pernas me obedecían. Sentín que alguén turraba da miña cabeza e cando abrín os ollos alí estaba o Anxo, coa súa bata de laboratorio engurrada e cara de preocupación. O zunido aumentara varios decibelios na gran sala, así que case tivemos que berrar para oírnos.

- Estás ben?  Podémolo deixar para outro día.

- Si. Será mellor deixalo, meu.