Mani-festación

Ás veces hai que recoller velame e deixar que as cousas sigan o seu curso. Tal é o caso da mani bilíngüe, na que participou con toda ledicia Falange, falangina y falangeta e, medio agochados -a título individual, seica- xerifaltas e xerifaltes do Partido Popular. Non sei se é virtude ou defecto, mais defendo o seu direito a facer público o seu punto de vista, por moito que non o comparta. Creo que non teñen razón, ou máis ben estou seguro, pero por principios defendo o seu direito a expresarse, inda que sei que iles non defenderían o meu. É a diferencia entre ser DEMÓCRATA e demócrata de toda a vida, inda que se empeñen en tildarme de nazi. Son esí de bó, ata darme noxo por veces, cando me lembro das solucións violentas que lles encanta aplicar.
O caso é que teño a leve sospeita -xa lle digo, señoría, sospeita leve; non estou afirmando ren, líbreme san Castelao delo, que a vostede non lle tremería a man pra me empurar- de que algo cheira a podre en Dinamarca. Pra poñer un simple exemplo, pode un mirar a esta pobre vítima, sempre segundo La Voz -democratiquísima, o seu dire dixit- de galicia, co seu ollo inchado e pode mirar estas imaxes que se emitiron pola TV e que demostran que de vítima non ten nada; que en cambio foi il o agresor e que se se mancou que espabile e practique os reflexos, ou que vaia pensando que xa non ten anos pra tentar canear mozos.
Non te esforces, que non sae. Algo cheira a podre nas redes de Dinamarca, serán os peixes chamados verderolos. Ben, vou describir o que vin: o vítima está a ser retido por dous policias no seu afán de meterlle "dos yoyas o más" a algún dos "rojos mierdosos" disfrazados de vacas e, se lles da por atravesarse, a algún dos medios. Un outro demócrata bilíngüe, supoño que algo demócrata, acode a templar gaitas e retén circunstancialmente ó energúmeno, mentres os vacunos preguntan amigablemente ós policías se non van identificar tamén ó individuo. O ogro acendido simula calmarse e carga por un lado do cordón policial, a pesar do tento de placaxe que lle fan dous policías, contra o rapaz co que aparece abrazado no chau na foto da Voz. Vítima e vitimario, who is who?
Insisto en que non xustifico nengún tipo de contramanifestación, e conste que non protestei -fagoo agora- por un ovo, que nos foi guindado e agochada a man, na mani pola paz en Palestina. Só digo que hai que ir coa verdade por diante, sexa a que sexa, inda que vaia na contra dos nosos propios intereses. En todo caso, cala, pero non mintas, bífido meu.
E antes de me despedir por hoxe, unha homenaxe a Don Lisardo, cura facha onde os haxa da parroquia de Santa Teresita. Estás coma un marrau cebado. Mala herba endexamais morre. Non sei por qué nestes días reaparécenseme os nazi-fascistas da miña nenez. Xa non chegaba co sádico inútil do Tarrío, que ven de publicar un libro, por chamalo dalgún xeito. Hai que ver qué mal escribe este ¿home?, que agora a queridísima televexo podre do cambio vaille á homenaxe ó cura máis preconciliar que coñecín na miña vida. Isto dexenera que da gusto. Falas en galego, logo mereces unha homenaxe, un libro, un óscar ou un leite pascual. A leria é que éstes individuos non lles coñecín falando galego. Máis ben falaban hostia va, hostia viene. Nai que os paríu. A ver se o meu famoso mal de ollo -algún amigo sabe de qué falo- da resultado tamén con estes suidos.