Sachando no Tarrío

Cando eu era pequeno, o sistema que che había era a EGB: Educación General Básica. Que o de General debía ser por un gordiño -ata que se puxo flaquiño e uns cantos ilusos ilusionáronse-, pequeno e con bigote que seica mandaba en todo. Se mandaría, que ata tiñan que facer as monedas coa súa cara. Mira que non habería por aí algún rei que fose máis guapo. Digo eu que sería por iso o de General, porque polo que che aprendían non sería, que todo era moi concreto. Había unha matería que lle chamaban relixión, pero en realidade era relixión católica. Había outra que lle chamaban historia, pero en realidade era o que o General contaba, e todo o demais estaba tan amputado como a parte de Rei de Galiza da porta de Afonso VIII en Viveiro. Inda había outra que lle dicían lenguaje, que cando chegou o 'gallego' pasou a chamarse lengua española, para distinguila. En lenguaje explicávanche cousas como os sintagmas nominales, esí a pau seco, sen salsa nin nada. A ver se che ían facilitar a aprendizaxe contándoche o que era un sintagma e que, por exemplo, fora unha unidade do exército ateniense -de 256 homes, un cuarto de Kb. Pois non. Tiñas que aprendelo porque si e o pé da letra. Todo ó pé da letra, que inda me lembro dunha boa labazada que mamei por dicir que os debuxos da cerámica grega eran de dous tipos: figuras negras sobre fondo vermello ou figuras vermellas sobre fondo negro, cando, burro de min, era ó revés: figuras vermellas sobre fondo negro, ou figuras negras sobre fondo vermello. Claro que o repartidor era esí, e converteuse pra min nunha representación palpable de que a transformación de dictadura en democracia era nada máis que un conto para inxenuos. Aquel ser patético, ignorante, brutal, machista, fascista, aproveitado, torturador, mal pai, covarde, túzaro e todos os adxectivos negativos que se che ocorran, que a nengún fallaba, aquel ser prosperou en democracia e de mestre de primaria inútil, acabou sendo un señor catedrático de pedagoxía inútil, pero con ducias de libros inútiles publicados e unha autoridade lamentábel (como se reflicte polas coleccións de plaxios e tópicos fascistas que son os 'seus' traballos) a quen reverenciar pola forza. Non outra cousa podía saír desta casa de putas, ou dictadura de mestriños que é cidade de Ourense, e a provincia se me apurades. Todo presuntamente, é claro.
E alá que me fun polas puntas dos follatos. Volveremos entrar en materia.

As contas do coengo

O feito é que os españois deben ser iguais diante da lei, independentemente, entre outras cousas, da relixión. O feito é que a sacrosanta -cando convén- Constitución Española sinala claramente que ningunha confesión terá carácter estatal, inda que no mesmo parágrafo abra a fiestra da cooperación. O certo é que a Constitución Española de 1931 resultaba abrumadoramente máis avanzada que iste texto de consenso ou de baixada de pantalóns diante do feixismo inda no poder.
700.000 euros, que se di pronto, da Consellería de Sanidade prós curas dos hospitais. Son 54, a 13.000 e pico euros por ano. En realidade, non me sorprende. Sorprendíame, polo minguado, a cantidade de 187 millóns de euros que, pretendendo asustar, anunciaba hai pouco certo medio que lle palmaba Facenda á igrexa católica en razón dos idiotas (léase en versión etimológica e inclúaseme, pero non pola escolla) que sinalan cun aspa a cadrícula correspondente. Isto tamén contravén a sacrosanta constitución, pero qué se lle vai facer. Como diría dela o eterno Aznar, “Tranquila, te violaré pero no te reformaré”.
Digo minguado porque os 187 millóns non contan coas subvencións a colexios privados concertados, que son no 90% de un ou outro clube católico, léase xesuitas, franciscanas, maristas, salesianos, xosefinas,… e xesuitos, franciscanos, maristos, salesianas, xosefinos,… Esta subvención, só na Galiza, supera os 400 millóns de euros. Fágase a conta. E de paso, considérese que por cada 10 euros que se invisten nun alumno público, invístense 7 nun alumno concertado. E certamente, ós pais do alumno concertado non lle cobran só os 3 restantes.
Engadamos as residencias de vellos, os balnearios, todas as fundacións de unha e outra actividade, e ducias de cousas máis. Unha mina mellor que toda a prata do Potosí e o ouro de México.
Dicía o artigo dos 187 millóns que se non for por esa ‘aportación’ do estado á igrexa, poderiamos xubilarnos ós 61 anos. Creo que teñen razón, pero a conta non sae se non se teñen en conta todas as demais derramas a favor dos do amigo imaginario. Probablemente, botando todas as contas, poidésemos xubilarnos antes dos 60. Pois ben, a miña proposta é que o fagamos. E senón, polo menos, que nos deamos de baixa do clube para que xa non teñan escusas. No de ser españois, xa falaremos.

Discurso inaugural

Non me resisto a publicar eiquí o que ía ser o discurso inaugural do local social da Asociación Nacionalistas do Ribeiro. Abríanse as actividades cunha exposición sobre o Himno galego e contabamos coa presenza do entón Director Xeral de Relacións Institucionais, Xosé Antón Pérez Lema. Por cortesía, e por deixarlle campo ó poñente, o discurso foi parar á gaveta. Lamentablemente, unha gastroenterite impedíu a asistencia de Xosé Antón, e ninguén tiña copia algunha en papel do texto orixinal. Aí vai agora, simplemente porque me peta:

Bos días, benvidas e benvidos. "Eu sei dun himno xigante e estraño, que anuncia na noite da alma unha aurora..." Así se expresaba Becquer no inicio das súas Rimas.
A exposición que tedes diante dos vosos ollos está baseada no himno composto hai 120 anos polo bardo de Ponteceso, Eduardo Pondal, e estreado hai un século na Habana. Cabe chamarlle druída, porque precisamente unha das categorías dos sacerdotes celtas, e a que máis perdurou ó longo do tempo, foi a de cantor e gardador da historia da tribo. Sen querer entrar na polémica celtas si-celtas non que cada lustro inclina a balanza cara unha banda -e mellor é dicir galegos e punto-, teño que pregoar o valor simbólico e identitario dos versos extraídos do poema Os Pinos. Os tempos de Pondal non podemos xulgalos dende o prisma actual. Eran tempos heroicos para a lingua, para a identidade e para o propio pobo. Sen ir máis lonxe, a globalización de aqueles días acababa de agasallarnos co oidium, chegado no ano 1852, que deixou na ruína e na fame a miles de familias ribeirás.
A música do himno, lonxe das marchas militares polas que optaron outras nacións, é a dun canto coral, unha alborada, un “cantar miudiño, miudiño” que sae da propia terra e saúda ó novo día, polas gargantas das súas fillas e fillos.
A letra, que sirve de base ás láminas desta exposición, é o canto lírico da busca das raíces nos anos do romanticismo e o Rexurdimento. Pódeselle chamar invención, como xa teñen feito con Pondal, con Murguía, con Vicetto,... polo procedemento de extrapolar a nosa imaxe do mundo 150 anos atrás. Hai que lembrar, porén, que aquelas mulleres e homes cantaban e escribían sobre unha tabula rasa, baleira, e sen marxes nos que soster a liña. E tiñan como exemplo ós estados nacionais que construían o seu castelo de crenzas sobre historias e conceptos non menos mitolóxicos que aqueles ós que acudían as nosas poetisas, os nosos poetas, historiadores e recopiladores da tradición...
O importante de todos os seus traballos non é que os celtas sexamos galegos, senón que sentaron as bases pra que Galiza deixase de aculturizarse e fose de novo consciente de seu. As bases para a aparición dunhas Irmandades da Fala, dun Partido Galeguista, dun Castelao, unha Filomena Dato, un Otero Pedrayo, unha Sofía Casanova ou un Blanco Amor.
Por todo iso, nós, como Asociación Nacionalistas do Ribeiro, consideramos esta exposición a máis axeitada para a inauguración diste local. As nosas aspiracións, os nosos obxectivos, tampouco son tan distintos dos expresados nas palabras de Pondal, nin o noso xeito de expresalas, suave pero firme, e sobre todo poético. Nós tamén somos poetas, no senso que lle daba á palabra Robert Graves, de buscadores, de detectives da verdade. Unha verdade que nos di que Galiza inda ten que seguir erguendo a cabeza para saír da postración cultural, da postración lingüística, da postración económica, da postración social. É a nosa unha vocación redentora, mais redentora dende dentro, dende a propia sociedade, que é o único xeito de coñecer as súas necesidades. Cremos que, deste xeito, non caeremos no que dicía aquela personaxe dos deseños do álbum Cousas da Vida de Castelao, con tremendo fatalismo, “Eu estudio para vos redimir”, ó que contesta a tremenda retranca do vello: "E o que escribiu nos libros tamén estudiou nos libros?". Cremos que non é, e de feito non está a ser, un esforzo baldío, como foi o daquela outra personaxe que se veu de América porque “non quería morrer alá”. O noso é máis un retorno á ilusión da nenez, á enerxía da xuventude. Somos conservadoras e conservadores... da nosa cultura, da nosa historia, dos nosos costumes e do noso patrimonio inmaterial; e arelamos unha sociedade sen privilexios, sen dereitos adquiridos, sen discriminacións de xénero, raza, idade, educación ou condición social. No fondo, unha sociedade da que todas e todos nos sintamos orgullosos.
Xa para rematar, quero agradecer a vosa presencia e a vosa paciencia eiquí hoxe, e tamén a presencia e paciencia do Director Xeral de Relacións Institucionais, Xoán Antón Pérez Lema, que falará a seguir e, a través da súa persoa, a colaboración da dita Dirección Xeral e as facilidades que nos deu para realizar esta exposición; ó alcalde de Castrelo de Miño, que nos honra coa súa presencia, e tamén vai dedicarnos unha palabras. E por último, o meu agradecemento máis especial vai para todas as socias e socios, amigas e amigos que prestaron xenerosamente a súa colaboración para que iste local estea hoxe en condicións de inaugurarse. Moitas gracias a todas e a todos.

Dúas novas taxas sobre a auga

Non é leria nengunha, nin un invento do BNG, como xa os voceiros do PP andan a espallar. O canon da auga e o seu xemelgo, o coeficiente de vertedura, xa están na liña de saída á espera únicamente do desenvolvemento regulamentar da Lei de Augas, aprobada polo PP en novembro pasado. Non fai falla ser adiviño para decatarse de que a penas celebradas as vindeiras municipais, empezaran a repercutir as novas taxas sobre os nosos recibos da auga, obrigarannos a poñerlle un contador ó noso pozo e a pagar pola nosa propia auga, e outra serie de agarimos da desadministración pepeira. A seguir déixovos un resumo da Lei para que vaiades rillando o que nos espera:

Todo o mundo é usuario de auga e polo tanto contribuínte. O titular, que pode ser unha empresa subministradora, unha comunidade de usuarios ou unha persoa física (2.45 a, b e c) é quen ten a obriga de pagar directamente a Augas de Galicia (46.2 e 3). No caso das empresas subministradoras, serán estas as encargadas de repercutilo, e obrigadas a facelo (72), de oficio, no cobro ó usuario final, que ten a obriga de soportalo (63.1 e 4). Ademais prohíbese facturalo por separado (63.5). Por qué será?
Créase o Organismo Autónomo Augas de Galicia, que será o encargado de aplicar os tributos (11.8 e 62)
O canon da auga é un TRIBUTO NOVO, COMPATIBLE con calquera outro anterior (41.1 e 63.1)
O canon grava o consumo da auga coa escusa da súa afección ó medio (43)
O canon afecta ó uso ou consumo real OU POTENCIAL de calquera auga (45.1)
O canon afecta incluso ó consumo ou uso das augas de fontes propias, pozos ou pluviais (45.3) Nestes casos AdG cobraralles o canon no prazo e forma que queda por establecer regulamentariamente (65)
O canon afecta a todos os usuarios ou consumidores reais ou potencias de auga (46.1)
Defínense como responsables solidarios (os que pagan) as persoas titulares do contrato de subministración e as propietarias, no caso das vivendas; no caso de captacións propias (pozos, fontes, depósitos de recollida de augas pluviais,…), as persoas titulares dos aproveitamentos e as titulares das instalacións de captación e/ou verteduras (pon contaminantes, pero pódese asimilar a todas); no caso de comuneiros, a comunidade de usuarios (46.4)
Non suxeitos e exentos (47): Poucos e non todos bos.
A base impoñible é o volume real OU POTENCIAL de auga usado ou consumido por mes (48.1) Pode determinarse tamén polo volume da vertedura, caso no que AdG poderá exixilo directamente do suxeito pasivo (61.2)
Os usuarios están obrigados a instalar e manter pola súa conta un contador de auga… (48.2)
…De non facelo nos 6 meses posteriores á entrada en vigor do regulamento que desenvolva esta Lei, entenderase que se acolle a sistemas de ESTIMACION OBXECTIVA (en outras palabras, que che cobrarán o que lles saia do nabo) (48.3)
A base impoñible poderá determinala Augas de Galicia en función dos volumes de dotación básica de auga para vivendas (é dicir: tanto ten que a casa estea ocupada ou non. O titular vai pagar o canon que eles determinen igual).
Págase no momento da utilización, que habería que esperar –os collós!– ó que desenvolva o regulamento, pero imaxino que pagarás por adiantado (51.1)
Establece (56 a 61) as cotas para o uso ou consumo de auga (2,50 euros ó mes por cabeza como mínimo) e os prezos por cada tipo de contaminante verquido.
A xestión, inspección, recadación e sanción no seu caso do canon corresponden a AdG (62.1)
Créase ademais, como outro imposto paralelo ó canon, o coeficiente de vertedura a sistemas públicos de depuración de augas, que nos recibos aparecerá diferenciado do canon (66) Este novo tributo apónselle á depuración de augas e os seus ingresos repercutirán nas depuradoras públicas e, olliño, nos consorcios que xestionen depuradoras (67). Xa sabemos que Chorín Feihood rouba ós pobres pra dárllelo ós ricos.
Polo que parece, as cantidades devengadas e os paganos son os mesmos que para o canon(68 a 70), co que unha familia de catro membros vai bater de fuciños cun mínimo de suba no seu recibo de auga de 20 euros se é mensual e 40 se bimensual.
Establécense sancións pecuniarias para as entidades subministradoras que non repercutan o canon e o coeficiente de vertedura (72).