Emocións

Nantronte fun coma convidado á clausura -en relidade o convite era para todo o acto, pero non estiven libre ata o domingo- do XII Congreso da UPG. Cabería contar o que supuxo para o nacionalismo galego a fundación e a propia existencia da Unión do Povo Galego.

Emocionoume fondamente a homenaxe que lle fixeron os compañeiros ó Bautista Álvarez, ofrendándolle non un reloxio ou uns xemelgos, senón unha bandeira estrelada e outra da UPG. O bó do Bautista case non puido conter as bágoas, e non era o único, que o sentimental iste estaba na mesma tesitura. Habíaos piores, que o Bieito Lobeira, cousa que o honra e lle outorga dez puntos no meu ranquin de persoa, tivo que se limpar os ollos ata varios minutos despois de rematada a homenaxe. Non era para menos, que a traxectoria do homenaxeado ben o merece.

O Bautista foi a voz que puxo a UPG no seu primerio acto reivindicativo de trascendencia: a revolta dos fouciños de Castrelo de Miño. Nas súas propias declaracións recoñece que a laboura da organización foi case únicamente de asesoramento organizativo e na redacción de comunicados ou manifestos. Aqueles homes e aquelas mulleres de Castrelo poñían o resto.

Despoixa de ter batido en outras comarcas con muros de cemento ergueitos automáticamente ó dicir de onde era, para iles de terra de matóns, e saír coa honra mancada, síntome orgulloso de ser do primeiro concello (minto, primeiro Portomarín) que lle puxo peito ás falcatrúas da dictadura, e de coñecer a un galego íntegro e entregado á súa Terra, como é o Bautista. Só espero que poida participar na homenaxe a aquiles e aquelas -sobre todo aquelas- labregos que dixeron non á imposición hai corenta anos.

Conto contigo, Bautista.