Pois si que soprou de carallo do venres pró sábado. Iste foi o panorama co que batín cando voltaba polo parque Ribeiriño. Eran case as oito e media e as farolas alumbran como pra unha operación a corazón aberto, así que case bato literalmente coas ponlas do choupo. Víase vir. Hai case un ano que secou; cousa de andarlle cortando as raíces pra meter non sei que conducción con non sei que absurdo obxectivo, porque esa vía leva da nada a onde cristo perdeu a pucha. Son as grandes avantaxes de ter funcionarios e operarios nugallaos e políticos inútiles, cobardes ou as dúas cousas. Inda bó foi que non collese a ninguén debaixo.
Agora podarán (a acepción ourensá significa unha tala a entre dous e tres metros de altura, e se non retoña a seguirlle enchendo o peto ó do viveiro) o resto da ringleira. Bush pequeno tamén dicía que pra solucionar o problema dos incendios abondaba con talar todas as árbores dos USA. Quén foi o que asou a manteiga?
4 comentários:
algúns deben pensar que cortarlle as raices a unha árbore é coma cortarlle as unllas a unha vaca... patada tiñan que levar!
Eiquí os operarios non saben, os capataces tampouco, e os pijopolíticoprogres do Parque de San Lázaro, menos. Éche unha extremaunción; converteron a Ourense nunha perfecta cidade-tanatorio. E esí nos vai.
Isto de saber podar as árbores lémbrame ao comezo dun gran libro "La sonrisa etrusca"
Cómo me gostou isa novela. Grazas por lembrarme a súa tanxencia (era emprestada) na miña vida. Merece figurar na lista dos meus libros preferidos... o día que a encha.
Postar um comentário